استاد علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی و عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت ایران اسلامی گفت: ۳۰شهریور؛ روز گفتوگوی تمدن‌ها از حافظه تاریخی ما نمی‌رود، اگرچه سیاست آن را از تقویم بردارد. ۳۰ شهریور ماه ۱۳۷۷ مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخنان سید محمد خاتمی را به کمال شنید و پیشنهاد او را در باب گفتوگوی تمدن‌ها به اتفاق آرا تصویب کرد.
کوفی عنان در گزارش رسمی خود به مجموع عمومی بعد از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ با ستودن نقش خاتمی گفت: گفتوگوی تمدن‌ها رکن اساسی واکنش جهانی به درگیری و خشونت است، به خصوص وقتی که این خشونت‌ها بر تعصب و تحجر و عدم تسامح مبتنی باشد… گفتوگوی میان تمدن‌ها بهترین پاسخ به بدترین دشمنان بشریت است.
طرح ایده گفتوگوی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها و اقبال جهانی در ورود به پارادایم گفت‌وگو، برای ایران اعتبار آورد و سرمایه ملی خلق کرد. این ظرفیت نو می‌توانست سرآغازی برای تقویت اندیشه و فرهنگ و ساختارهای گفت‌وگویی در جامعه باشد و گره‌های فروبسته در اقتصاد و اجتماع را نیز باز کند.
متأسفانه سیاست نگذاشت که این راه گشوده بماند و فرصت‌ها فراخ‌تر شود. حال که در مقیاس‌های خرد و کلان، جامعه و جهان پیرامون خویش را سرشار از ناهم‌پذیری‌ها و فروبستگی‌ها و ستیزه‌جویی‌ها می‌بینیم، نیاز به گفت‌وگو و گفتوگوی میان فرهنگ‌ها و تمدن‌ها را بیشتر می‌فهمیم.
گفت‌وگو در مفهوم وسیع آن چگونگی رویارویی با تفاوت‌ها در جهان واقعی است، منطق گفت‌وگویی بر فهم گفت‌وشنودی و ارتباطی متکی است، ما برای رسیدن به فهم گفت‌وگویی، باید بیشتر به توانش ارتباطی تکیه کنیم.
توانش ارتباطی یعنی داشتن قدرت فرهنگی، حتی در عرصه سیاست و اقتصاد و در ارتباط با جهانی که در آن به سر می‌بریم و در مواجهه با اذهان و مقاصد و آرزوهای دیگر.
انتهای پیام/
